We werken nog steeds richting Halloween en in deze periode spelen we games met een horrorsaus misschien iets meer dan normaal (behalve voor de echte horrorfans). Er zijn echter ook games die helemaal niet bedoeld zijn om je bang te maken. Er zijn ook games die dit per ongeluk veroorzaken omdat ze zojuist een personage hebben geïntroduceerd dat je ’s nachts stiekem wakker maakt. Deze figuren zijn niet als zodanig bedoeld, maar ze maken met jou iets los. De personages doen op zichzelf niets fout, zijn niet overdreven eng, maar geven toch dat ongemakkelijke gevoel. Het is moeilijk te omschrijven, maar de beste omschrijving zou kunnen zijn: “Je wordt er gewoon gek van”. Onze redacteuren hebben ook ervaring met dat gevoel en bespreken de game die ze onbedoeld eng vonden.
Bram is enigszins getraumatiseerd door Rayman 3
Ik kan met trots zeggen dat geen game me tegenwoordig te eng is. Zo kijk ik erg uit naar The Medium, kijk ik reikhalzend uit naar een Xbox-versie van Amnesia: Rebirth en ben ik regelmatig in mijn kamer te vinden om de zombies van Resident Evil uit te dagen. Dit is niet altijd het geval geweest. Een van mijn allereerste spellen was Rayman 3 en omdat ik natuurlijk pas zes jaar oud was, bracht dat bepaalde risico’s met zich mee. Als kleine jongen zie je van nature weerzinwekkende dingen, in de meest onschuldige elementen van een spel. Toen ik vast kwam te zitten in een van de eerste levels, wat natuurlijk veel gebeurt als peuter, werd ik geconfronteerd met het ‘Game Over’-scherm van Rayman 3. In een soort bloedrood werd verteld dat je gefaald had in een erg irritante en sinistere toon. Ik rende altijd weg van de pc om mijn vader of oom te vragen of ze het voor mij konden oplossen. Toen ik bij de Knaaren kwam, was kleine Bram er helemaal klaar mee. Intimiderende en onverwoestbare vijanden die op je af rennen als een niet te stoppen Juggernaut? Nee bedankt. Ondanks dat is Rayman 3 geweldig en geen enkel trauma uit mijn kindertijd weerhoudt me ervan om elk jaar aan dat spel te beginnen.
Claudia vond Giygas van Earthbound griezelig
Ok, ik moest graven naar het antwoord op deze vraag. Er zijn niet veel reguliere spellen die ik eng vond. Het enige dat in me opkomt, is een specifiek moment uit mijn kindertijd. Ik weet niet meer precies hoe oud ik toen was, maar toen ik jonger was, had ik een emulator vol oude games op mijn pc. Een van die spellen was Earthbound (of Mother 2, voor de echte nerds onder ons). Earthbound is een turn-based JRPG met vrolijke wezens en veel rare humor. Niets vermoedend speelde ik het spel door tot ik bij de eindbaas Giygas aankwam. De strijd tegen Giygas was heel anders dan de andere willekeurige ontmoetingen die je tijdens het spel hebt. De laatste baas ziet er erg eng uit. Het is namelijk een bewegende achtergrond die eruitziet als een groep schreeuwende gezichten. De muziek en geluidseffecten die je op de achtergrond hoort, dragen ook bij aan het hoge no-do-but-not-gehalte van deze eindbaas. En wat is misschien wel het meest eng aan dit alles? Je kunt Giygas alleen verslaan door te bidden. Nee!
Delano is bang voor DOOM
Als je ooit naar onze wekelijkse podcast luistert, heb je misschien al een idee van wat mijn antwoord op deze vraag is. Het antwoord is DOOM. Weet je, de klassieke FPS-game, die je lang geleden op Windows 95 en 98 kon spelen. Die eerste versie waarin monsters nog haperende sprites waren, waaruit soms willekeurige geluiden kwamen. Het waren de monsters van DOOM waarvan ik altijd dacht dat ze onder mijn bed verborgen zaten. En in DOOM, heb ik al eerder gezegd, lijkt alles en iedereen boos op je. Zelfs het gezicht van je personage, dat altijd op de loer ligt onder aan het scherm, staart je op alle niveaus aan. Noem me een poesje, maar ik krijg er nog steeds rillingen van.
Eilish krijgt een ongemakkelijk gevoel van Octodad
Octodad. Ja, ik vond dat spel inderdaad een beetje eng. Waarom? Ik denk dat ik de surrealistische kant van het spel een beetje eng vond. Of misschien eerder ongemakkelijk. Ik krijg er in ieder geval een slecht gevoel van. Aan de andere kant vind ik het spel ook echt hilarisch en speel ik het graag. Maar er zijn een paar stukjes die me gewoon de kriebels geven. Niet dat ik echt kippenvel krijg en doodsbang ben. Het is meer het gevoel dat je krijgt als je als kind afleveringen van kinderseries bekijkt die net iets griezeliger zijn dan de rest van een serie. Kijk bijvoorbeeld eens naar de aflevering van Fairly Odd Parents waarin Timmy’s dode hamster terugkeert als een zombie. Ja, ik vond die aflevering niet zo leuk als een kind. En dat gevoel krijg ik nu wel eens bij Octodad. Hoe vreemd dat ook is.
Kent u andere games die onbedoeld eng zijn? Laat het ons weten en deel het in de comments.
Over de auteur Philip Zeldenthuis
Philip gaat het huis niet uit zonder zijn rode pen in zijn zak. Ondanks het gebrek aan tijd heeft hij altijd wat tijd om wat ds en ts of beter nog te corrigeren voor een groots avontuur in de meest uitgebreide RPG’s. Philip heeft in zijn lange leven al aardig wat consoles versleten. Het is echter nog lang niet af!
“Tvaholic. Zombie-geek. Toegewijde reisbeoefenaar. Introvert. Gecertificeerde communicator.”