Bethesda Open Games biedt enkele van de beste voorbeelden van vrijheid in gaming. Het zijn echte sandbox-game-ervaringen, dus Starfield maakte me super enthousiast – totdat studiohoofd Todd Howard benadrukte dat er geen naadloze ruimtevaart van planeten naar de ruimte is.
Kortom, dit betekent dat je niet aan boord van je schip kunt gaan en het van het oppervlak van de planeet rechtstreeks de ruimte in kunt vliegen en weer terug naar beneden. In plaats daarvan betreed je je schip en zou je een korte startscène moeten krijgen, maar je kunt het niet besturen totdat het schip in de ruimte is. Hoewel het lijkt alsof je overal kunt landen, is het gewoon een kwestie van dicht bij de planeet komen en een punt op de kaart kiezen – zoals snel reizen.
“Mensen hebben gevraagd: ‘Kun je schepen rechtstreeks naar de planeet vliegen? “Nee”, bevestigt Todd Howard ondubbelzinnig. “Het oppervlak is één realiteit, en als je in de ruimte bent, is het een andere.” Wat betreft de reden waarom Bethesda besloot spelers niet toe te staan schepen naadloos tussen de oppervlakken van de ruimte en de planeet te laten vliegen, zegt Howard dat het team geen tijd wilde besteden aan het ontwikkelen van iets “niet zo belangrijk voor de speler”.
Dat is belangrijk voor mij, Todd. Ik begrijp dat de techniek erachter enorm zal zijn en ik heb geen idee welke ontwikkelingshindernissen Bethesda zal moeten nemen – vooral als het nog steeds afhankelijk is van de Creation-engine, die nog steeds laadschermen heeft voor interne sites. Ik respecteer de moeite die het kost om deze prestatie te volbrengen, en ik wil het niet kleineren.
Maar voor mij draait het bij Bethesda-RPG’s allemaal om directe controle, onderdompeling en vrijheid. Skyrim en Fallout 4 zijn niet de beste in termen van afzonderlijke onderdelen – gebieden zoals verhaal, personages, schieten, missies of zelfs wereldontwerp zijn beter gedaan in andere games. In plaats daarvan laten Bethesda-spellen je verbazen door je kennis te laten maken met een plek en te zeggen: “Oké, ga doen wat je wilt.” Die grote berg in het midden van Skyrim? Klim direct naar de top. Zie je de interessante satellietschotel in Fallout 3? Loop er helemaal naar toe en verken het binnenland. Games zoals Elden Ring (of Zelda: Breath of the Wild voor de Moonlighters-platformgame) doen dat ook goed, maar als het gaat om het omzetten van opwindende vrijheid in puur plezier, neemt Bethesda nog steeds het geweldige spel. Ik kan geen huis vullen met kaaswielen bij Elden Ring.
Dit is een deel van de reden waarom dit gebrek aan handmatige reizen van planeet naar ruimte zo pijnlijk is. Ik ben mijn hele leven al een fan van sciencefiction en verkenning van de ruimte – ik hou van zowel Star Wars als Star Trek, en ik heb altijd al een ruimtespel willen hebben waarin ik in de cockpit van een schip kan springen, uit een planeetatmosfeer, spiraalsgewijs in een ander sterrenstelsel, zinken in een nieuwe planeet, en landen, en ronddwalen. Ondanks geliefde games als Mass Effect en Knights of the Old Republic, was het altijd een teleurstelling om handmatig op planeten te kunnen landen zonder een laadscherm – maar ik accepteerde destijds de grenzen van de technologie.
Betreed No Man’s Sky. Hoewel het zeker geen perfecte game is, heeft een van de ontwikkelaars eindelijk mijn grote sci-fi-hoop kunnen vervullen. Altijd en overal de sfeer kunnen doorbreken of opnieuw kunnen betreden is geweldig. Ik ging ervan uit dat de technologie er eindelijk was. Nu hoef ik alleen maar verbonden te zijn met RPG en bingo – mijn perfecte spel.
Het idee van de makers van Skyrim en Fallout 3 maakten een ambitieuze ruimte-RPG met verschillende planeten, ruimtereizen en al hun merkvrijheid vervulde me met pure opwinding – vooral Vrijheid deel. Ik had eerlijk gezegd nooit gedacht dat Starfield mijn ambitieuze hoop op een ruimteschip zou realiseren op dezelfde manier dat ik een paard zou kunnen berijden en dan een kaaswiel door de keel van de wereld zou rollen. Er is eigenlijk geen Skyrim-man.
Het lijkt erop dat ik erg optimistisch was. Nog frustrerender is de bewering dat deze functie “niet zo belangrijk” is. Ik zou dat tegengaan door te zeggen dat het van vitaal belang is voor onderdompeling. Het verschil tussen het landen van mijn op maat gemaakte ruimteschip en het zelf doen, wetende dat de planeten echte dingen zijn die ik kan overslaan en waar ik mogelijk tegenaan kan botsen, is cruciaal voor de geloofwaardigheid van het universum. Dit verschil is voelbaar in No Man’s Sky.
In feite, zonder dat de planeten op deze manier echte dingen zijn, ben ik niet echt geïnteresseerd om Bethesda mee te nemen op de ruimtereis zelf. Ik verwacht niet dat Starfield-ruimtevluchten zullen concurreren met Elite Dangerous of luchtgevechten om het op te nemen tegen Star Wars Squadrons – ik bedoel, mayo Dat doe je, maar zoals hierboven vermeld, is geen enkel systeem in Bethesda het beste in zijn klasse. Gezien de naadloze overgang naar de oppervlakken van de planeten, wordt interplanetaire vlucht echter een essentieel element in de meeslepende en vrije-vorm-ruimte-RPG die ik en vele anderen willen. Zonder deze transformaties voelt ruimtevlucht al zinloos.
Natuurlijk was het spel nog niet afgelopen en had Bethesda een basiservaring voor ruimtevluchten kunnen bouwen die op zichzelf staat naast de ervaring met gespleten planeten. Ik heb echter het gevoel dat het spel als geheel echt is afgenomen, en dat geldt ook voor mijn enthousiasme. Sommige mensen uitten hun bezorgdheid over het feit dat de zogezegde 1.000 planeten van Starfield zouden gaan vervelen en liever minder planeten met meer detail zouden hebben. Ik zal niet zo ver gaan, maar ik zal dit zeggen – ik ben blij om 990 van die planeten te ruilen om handmatig in een baan om de aarde te kunnen vliegen, door de stratosfeer te skiën en dan over New Atlantis te zeilen voordat ik me terugtrek en inpak in de lucht.
“Tv-goeroe. Bekroonde student. Webliefhebber. Slechte reisnerd. Beeraholic.”