Dungeons & Dragons is verantwoordelijk voor meer videogames dan je zou denken. duidelijk Baldurspoort 3 komt in je op, maar als je dieper nadenkt, is bijna elke RPG die een basisstatistieksysteem gebruikt, geëvolueerd uit vroege tafelblad-RPG's. Veel van de eerste op tekst gebaseerde RPG's die op oude CRT-monitoren werden gespeeld, waren geïnspireerd door DnD of speelden zich af in Faerûn-achtige werelden.
Talloze games gebruiken digitale dobbelstenen die achter de schermen rollen als hun belangrijkste mechanisme. Het verschil met Baldur's Gate 3 is dat het zijn DnD-identiteit centraal stelt, voortbouwend op de groeiende populariteit die het merk de laatste tijd heeft gezien via talloze streams en podcasts zoals Critical Role, Dimension 20 of High Rollers, en de enorme hoeveelheid nieuwe dingen . Als gevolg hiervan werden spelers in tabletop-RPG's gebracht. De laatste film deed ook geen pijn.
Het hebben van deze identiteit voornamelijk in Baldur’s Gate 3 is geen slechte zaak. Het verhoogt het ervaringsniveau en zorgt ervoor dat degenen die bekend zijn met de wereld, spreuken en personages iets meer uit hun speeltijd kunnen halen. Maar irritant genoeg kan het, net als bij elke fandom, ook tot enige poortwachters leiden. Toen de game werd gelanceerd, herinner ik me dat ik makers van inhoud zag die ik respecteerde en zich afvroegen of DnD-nieuwkomers enig idee hadden wat er aan de hand was in BG3. Alsof het niet weten wat Tasha's afschuwelijke lach op een of andere manier deed, op de een of andere manier zou betekenen dat ze al hun spelvaardigheden zouden verliezen.
De houding dat je niet ten volle van Baldur's Gate 3 kunt genieten zonder enige voorkennis van DnD is niet alleen enigszins arrogant, maar brengt ook het risico met zich mee dat mensen de game niet kunnen ervaren. Mijn grootste probleem met dit soort denken is dat Baldur's Gate 3 uiteindelijk veel meer een videogame-ervaring is dan een tabletop-ervaring.
Hoewel minder games de ‘actie, extra actie, actie’-basis gebruiken in hun strategische gevechten, doen de gevechten van Baldur’s Gate 3 nog steeds sterk denken aan andere games binnen en buiten het genre. Als je de recente XCOM-games hebt gespeeld, heb je waarschijnlijk de basisprincipes van de gevechten in BG3 onder de knie. Als je Skyrim, Diablo of talloze andere RPG's hebt gespeeld, begrijp je hoe je je personage kunt plunderen en uitrusten. En als je de vorige game van Larian, Divinity: Original Sin 2, hebt gespeeld, sta je op het punt het grootste deel van de kernmechanismen van BG3 te begrijpen. Het feit dat de meeste DnD-ontwerpen werken in Baldur's Gate 3 is meer dan wat dan ook slechts een bewijs van het uitzonderlijke ontwerp van de game, en geen bewijs dat het een videogameversie van DnD voor één speler is.
Larian heeft geweldig werk geleverd door complexe karakters te creëren die het gamingmedium overstegen. Toen mijn niet-gamende vrienden mij TikToks van Astarion begonnen te sturen, wist ik dat het iets speciaals was. Maar ondanks dat er een enorme hoeveelheid dialoog en keuze in BG3 is gestopt, en een prachtige realisatie van de wereld van Faerûn, kan Larian niet de ware diepgang van de keuze repliceren die DnD te bieden heeft. In goede of slechte zin zal geen van mijn metgezellen de bewaker zijn sok overhandigen als antwoord op een reeks vragen, wat een vriend deed in mijn eerste spelletje DnD (ja, we waren allemaal geïrriteerd).
Baldur's Gate 3 mag dan een van de diepste en meest complexe gamewerelden zijn, het lijdt nog steeds onder de beperkingen waarmee elke game te maken krijgt als het probeert een beperkend en beperkt verhaal te vertellen. Tenzij je de meest toegewijde DM ter wereld hebt, zullen de meeste DnD-actie op tafelblad waarschijnlijk plaatsvinden in het Theatre of the Mind.
Zelfs het argument dat bekendheid met het Forgotten Realms-universum op de een of andere manier noodzakelijk is, valt in duigen als je kijkt naar het aantal individuen dat bekend is met DnD maar niets weet over de meer populaire setting ervan. Ik heb het tafelspel tientallen keren gespeeld, maar ik heb het altijd in een aangepaste setting gespeeld of in een andere populaire wereld, zoals Exandria van Critical Role, via bronnenboeken als Call of the Netherdeep.
Maar misschien wel de grootste afwijking van DnD bij videogames is de mogelijkheid om snel op te slaan. Veel succes met het overtuigen van je DM om je terug te laten gaan en het nat-1 charisma opnieuw uit te rollen dat je hebt bereikt toen je bard je aartsvijand probeerde te verleiden. In mijn eerste playthrough van Baldur's Gate 3 probeerde ik met de stoten te rollen en mislukte vaardigheidscontroles uit te voeren, maar er zijn simpelweg te veel geïntegreerde momenten die ervan afhangen of je in één moment slaagt. Kun jij deze NPC niet overtuigen om jou een gebied te laten betreden met een belangrijke side-quest? Herladen of maakt niet uit Het is een begrijpelijke ontwerpkeuze, maar doet uiteindelijk afbreuk aan het dobbelstenen-rollenmechanisme.
Baldur's Gate 3 is een prachtig kunstwerk en een echt bewijs van wat ontwikkelaars kunnen bereiken als ze passie en visie hebben. Dat is precies waarom het een topkeuze is op veel Game of the Year-lijsten. Maar ik denk dat we het er nu allemaal over eens kunnen zijn dat de game verder gaat dan alleen een DnD-videogame en in plaats daarvan een enorme prestatie is die plaatsvindt met DnD en een van de meest populaire universums als setting. Houd nu op met het bewaken van de poort en ga voor de dertiende keer naar het romantische Astarion.
“Tv-goeroe. Bekroonde student. Webliefhebber. Slechte reisnerd. Beeraholic.”