Grand Theft Auto heeft zijn schaduw geworpen over menig actiegame in de open wereld, maar waarschijnlijk niet meer dan de originele maffia en zijn vervolg.
Er zijn veel open-world games die elementen van GTA lenen, maar de Mafia-serie (en de vroege Saints Row-games) zijn vaak als weinig meer geverfd dan mindere Grand Theft Auto-klonen.
Het is begrijpelijk dat dit een remake is van een bijna 20 jaar oude game, maar Mafia Definitive Edition brengt het actiegenre in de open wereld niet naar nieuwe hoogten.
Door zich echter te concentreren op zijn belangrijkste sterke punten als een interactief verhaal, worden enkele van de grootste tekortkomingen van het genre benadrukt.
Specifiek, Mafia Definitive Edition bevat een veel strakker, meer gericht verhaal dat andere open-world actiegames te schande maakt – zelfs de machtige GTA.
Het speelt zich af in de vorm van flashbacks, zoals voormalig taxichauffeur Thomas “Tommy” Angelo een politierechercheur vertelt over zijn opkomst in de gelederen van de maffia in de Prohibition America in de jaren dertig.
Met elk nieuw hoofdstuk dat meer onthult over de opkomst van de misdaadfamilie Salieri als gevolg van Tommy’s criminele acties, krijgen spelers een kijkje in de glamoureuze kant van de georganiseerde misdaad, voordat de ware gevaren van een leven als gangster aan het licht komen.
Helaas is het nadeel van het vertellen van zo’n lasergericht verhaal dat je niet dezelfde mate van vrijheid krijgt als in games als Grand Theft Auto.
Er is een Free Ride-modus die los staat van het hoofdspel, maar ik moet nog voldoende worden gedwongen of gestimuleerd om een regelmatige bezoeker te worden.
En dat is een beetje jammer, want kijk eens naar Mafia Definitive Edition, en het is duidelijk dat ontwikkelaar Hangar 13 diep in zijn schoenendoos heeft gedoken om een gamewereld af te leveren die tot op een centimeter perfectie is gepolijst.
Van lichteffecten en kwaliteitsreflecties van de volgende generatie tot gelikte personagemodellen en verbluffend nagebouwde voertuigen, Mafia Definitive Edition is een game die smeekt om een speciale fotomodus.
Mafia Definitive Edition speelt zich af op de fictieve locatie Lost Heaven – een mengelmoes van iconische Amerikaanse steden – en heeft een groter identiteitsgevoel dan menig modern spel, dat ook in zijn voordeel speelt.
Elders is de jazzy soundtrack fantastisch, en de nieuw geïntroduceerde Noir-modus is een leuke bijkomstigheid waardoor het echt aanvoelt als in films.
Ondertussen is de personages zijn misschien een beetje stereotiep, maar de stemacteurs zijn goed genoeg dat je soms vergeet dat je een videogame speelt.
Hoewel de beelden, verhalen en algehele presentatie uitstekend zijn, zijn de moeren en bouten van de gameplay-ervaring iets meer gemiddeld.
De stealth-secties, third-person shoot-outs en chase-sequenties zijn bruikbaar, zij het een beetje onhandig. De game voelt soms een beetje schokkerig en onhandig aan, vooral wanneer je je verplaatst in de meer besloten ruimtes.
Er zou ook kunnen worden aangevoerd dat de missies aan de gewone en repetitieve kant zijn, hoewel ik er een hekel aan heb om dit te hard te bekritiseren, omdat ze logisch zijn in de context van het spel en de maffia-setting uit de jaren dertig.
Aan de positieve kant is het rijden veel beter dan vroeger, waardoor spelers de keuze hebben tussen arcade en simulatie. Vanwege de manier waarop de game eruitziet en de manier waarop het verhaal wordt gepresenteerd, is Mafia Definitive Edition eigenlijk een van de weinige racegames waarin ik heb gekozen voor schakelen en simulatie, terwijl ik actief probeer de verkeersregels te volgen.
In een wereld van oud is weer nieuw, vond ik het relatief korte en lineaire verhaal van Mafia enigszins verfrissend. Het heeft niet de levensduur of herspeelbaarheid van zoiets als Grand Theft Auto 5, maar het heeft een focus die niet in veel van zijn tijdgenoten wordt gevonden.
Mafia Definitive Edition is niet per se een aanbod dat je niet kunt weigeren, maar het is niettemin verleidelijk.
“Organisator. Denker. Schepper. Communicator. Twitter-liefhebber. Vriendelijke koffiemedewerker. Wannabe-analist. Tv-evangelist.”