Op woensdagavond, terwijl ik in een verhit televisiedebat zat, kreeg ik het bericht dat mijn vriend en kameraad Rajiv Tyagi was overleden, net nadat hij van 17.00 tot 18.00 uur weer een verhit debat op een nationale nieuwszender had afgerond. De boodschap en het levenloze lichaam dat ik daarna in zijn woning zag, schokten me.
Ik heb Tyagi ontmoet Bhai voor het eerst in 2013 en sindsdien deelden we liefde en respect voor elkaar. Vandaag herinner ik mezelf aan het citaat dat hij graag gebruikte: ‘Het lot kan niet worden veranderd’, maar ik denk dat het mijn plicht is als vriend en als collega in hetzelfde beroep om een beroep te doen op het geweten van alle belanghebbenden om zelf naar binnen te kijken. hoe het formaat van tv-debatten ten goede en ten goede kan veranderen.
In mijn beperkte reis als woordvoerder heb ik de overgang van de meeste debatten (zo niet alle) gezien en meegemaakt van nieuws naar lawaai, feiten naar wrijving, waarheid naar worsteling, van een platform voor discussie naar een arena van verbale bloedsport. Het publieke discours op de nationale televisies, met name op het publiek gebaseerde shows, heeft een nieuw dieptepunt in termen van feitelijke inhoud en een nieuw hoogtepunt in termen van decibel en toxiciteit. In plaats van ‘geïnformeerde burgers’ te creëren, creëren dergelijke shows een razende mentaliteit.
Nieuws heeft zijn strijd verloren aan lawaai. Prime time debatten hebben gevolgen voor de mentale gezondheid van de ankers, de woordvoerders en ook het publiek. En ik denk dat alle stakeholders – van mediahuizen tot ankers en van woordvoerders tot het publiek – hier de schuld van krijgen.
Beoordelingen, en uiteindelijk reclame, is wat tegenwoordig de media-show draait. Hoe meer ogen je pakt, hoe hoger je scoort en hoe hoger je scoort, hoe meer advertenties je krijgt. Meer dan 400 nieuwskanalen strijden om hetzelfde kijkerspubliek. Daarom is sensatiezucht de nieuwe norm geworden op tv-debatten. Feiten hebben een backstage genomen. En deze driehoek van kijkers, kijkcijfers en inkomsten is de reden waarom nieuwsredacties in het hele land, met uitzondering van een paar, meer vatbaar zijn geworden voor de standpunten van de eigenaren dan ooit tevoren.
Congresleider en woordvoerder Rajiv Tyagi stierf woensdag na een hartstilstand
Ideale nieuwsverslaggeving is ‘informatief’ niet ‘overtuigend’ van aard. In plaats van een gunstige, rustige sfeer te bieden, wordt een vijandig en vluchtig boksring-scenario gecreëerd in studio’s waar woordvoerders niet met elkaar praten, maar tegen elkaar en hun toevlucht nemen tot modderpoel, schelden en persoonlijke aanvallen. TV-ankers schreeuwen gasten neer en staan deelnemers niet toe te spreken. In plaats van op te treden als onbevooroordeelde scheidsrechters, gedraagt een groot deel van de ankers zich als katalysatoren die provoceren, onderbreken, aanzetten om te creëren “masala” om het monster van sensatiezucht te voeden. De richtlijnen die zijn uitgevaardigd door autoriteiten zoals de National Broadcasting Standard Authority voor het voeren van live discussies lijken te zijn uitgestorven door pure niet-naleving en als gevolg daarvan bloeit de verbale strijd met de zegeningen van sponsors en kijkers en dit alles leidt de aandacht af. van kloppende kwesties als werkgelegenheid, economie, buitenlands beleid, bestuur.
Woordvoerders worden niet beoordeeld op basis van de feiten die ze presenteren, maar op basis van de decibel die ze produceren op het televisiescherm. Waardering en applaus van het publiek komen niet omdat ze de waarheid boven retoriek stellen, maar omdat ze een tegenstander bespringen en hem of haar uitschreeuwen. Het is waar dat tv woordvoerders erkenning en bekendheid geeft, en ze krijgen meer volgers en ‘likes’ op sociale media, maar de giftigheid doodt ze van binnenuit als een termiet vanwege wat ze doormaken. De pure aard van de meeste (zo niet alle) debatten dwingt woordvoerders om zich over te geven aan een lasterlijke, zeer overdreven, lasterlijke en wrede atmosfeer met een hoog volume die uitsluitend is gecreëerd voor het doel van entertainment, waardoor uiteindelijk het fundamentele ethos van de Indiase democratie teniet wordt gedaan, dwz ‘wij komen overeen respectvol met elkaar oneens te zijn “. Sinds 2013 heb ik deelgenomen aan duizenden debatten en ik moet eerlijk toegeven dat ik soms een andere ik, een gedemoniseerde ik, op televisie zie.
Er moet een einde komen aan de giftigheid in het publieke debat, vooral op tv-kanalen. Ook moeten de persoonlijke aanvallen die volgen op sociale media stoppen. Laat er niet meer zijn Chakravyuhas voor elke woordvoerder van een politieke partij. Woordvoerders mogen ook niet verder dan een punt de nadruk leggen om klappen te verdienen en voer voor nieuwscapsules te worden. Laat beleefdheid terugkeren naar het publieke discours op televisie. Als de tragische dood van Rajiv Bhai verandert niets aan het publieke discours op tv, dan moeten politieke partijen en woordvoerders hun mediastrategie heroverwegen. Als de rivier zijn loop niet kan veranderen, is het onze plicht om oevers aan te leggen zodat onze huizen niet onder water komen te staan. Politieke partijen moeten hun firewalls bouwen tegen giftige nieuwskanalen, aangezien hun beleid van zelfregulering ook niet lijkt te werken. Aan het eind van de dag, net als de vreemde manieren van de natuur, zal het leven verder gaan, maar dit lasterlijke beest dat tv-debatten wordt genoemd, moet worden getemd.
(De auteur is een advocaat bij het Hooggerechtshof en een nationale woordvoerder van het Indian National Congress.)
Disclaimer: de meningen die in dit artikel worden uitgedrukt, zijn de persoonlijke meningen van de auteur. De feiten en meningen die in het artikel verschijnen, weerspiegelen niet de mening van NDTV en NDTV aanvaardt hiervoor geen enkele verantwoordelijkheid of aansprakelijkheid.
“Tv-goeroe. Bekroonde student. Webliefhebber. Slechte reisnerd. Beeraholic.”