Toen ik gisteravond Citizen Sleeper runde, had ik geen idee waar ik aan toe was. Ik heb er online wat geruchten over gezien en dacht dat ik het eens zou proberen – het was tenslotte op Xbox Game Pass, en de belangrijkste kunst was met name de schattige en sexy cyberpunk/sci-fi-esthetiek die ik vooral leuk vind. Ik wist niet dat ik na een paar uur een spel aan het spelen was dat ik op dit moment iedereen zou aanraden.
Nu heb ik ongeveer vier uur gehad en de kans is groot dat het kan crashen en branden, maar iets zegt me dat het niet zal gebeuren. Het is enigszins moeilijk om Citizen Sleeper uit te leggen, als een spel, het is een fictieve en verhalende RPG zonder gevecht (althans voorlopig), een mechanisme voor het rollen van dobbelstenen dat alles dicteert, secundaire overlevingssystemen en een roterende cast van personages die je zult die je meteen wilt hebben als je haar interviewt. Je hebt interactie met een cirkelvormig ruimtestation / sci-fi-stad waar het spel zich afspeelt vanuit een miniatuurperspectief dat bijna op de hand van God lijkt.
Niets van dit alles komt neer op iets dat je je in je hoofd kunt voorstellen, toch? Dat is wat ik doormaakte toen ik zijn beschrijving op Game Pass las, en de vreemde verwarring (hoop ik) is wat ik voelde na het lezen van de vele tweets die Citizen Sleeper een geweldig spel noemden. In plaats van te proberen je dit alles nu te verkopen, wil ik je de Citizen Sleeper-hypothese vertellen, die me in een existentiële neerwaartse spiraal bracht en meteen mijn interesse trok. Op wat leek op momenten, werd het gisteravond 19.00 uur tot 23.00 uur en lag ik in een wanhopig bed, wanhopig om meer te spelen, omdat ik soms een verantwoordelijke volwassene ben.
Je slaapt, digitaal bewustzijn geïmplanteerd in een kunstmatig lichaam – in wezen een robot met de geest van iemand anders. Die andere persoon, nou ja, jij. De waarheid is dat je hun bewustzijn hebt verkocht aan een gigantisch bedrijf (we hebben het over een… Blade Runner cyberpunkbedrijf hier) zodat ze het, in een prothese, kunnen gebruiken om voor hen te werken. Je bent echter weggelopen en nu willen de pakken je terug. Dit ontsnappingsscenario is goed, en het maakt de risico’s van Citizen Sleeper behoorlijk goed, maar het idee dat je een kopie bent van je echte zelf, die je heeft verkocht om voor een gigantisch bedrijf te werken, is een concept dat ik gewoon niet kan krijgen buiten mijn hoofd.
Stel je voor dat je wakker wordt, koud en verstoken van het echte leven, gewoon het toeval van wat je weet als mens. behalve dat je niet weet wat een persoon zou moeten zijn; Je hebt alleen een idee van de ervaring. In plaats daarvan ben je een robot met herinneringen die vergelijkbaar zijn met die van jou, maar weet dat je helemaal niet je herinneringen bent. Je bevat de gevoelens en sensaties van het menselijk lichaam en de geest die je hebben begiftigd. Door opzet ben je gedwongen je waarheid te verachten. Hoe kunt u dit zelf doen? Waarom heb je jezelf dit aangedaan? Geef je om een prothese met een kopie van je bewustzijn, die lichtjaren verwijderd lijkt te zijn, of vind je het goed om voor snel geld uit je gedachten te glippen? Dit zijn de vragen die Citizen Sleeper in mijn hoofd heeft, en dat is wat het verhaal drijft van een tabletop RPG die videogame is geworden.
Het spel ontvouwt zich over cursussen aan boord van Erlin’s Eye, het cirkelvormige ruimtestation dat ik eerder noemde. Als slaper verslechtert je lichaam voortdurend, en vermoedelijk heeft het bedrijf dat je bezit deze fout gemaakt om ervoor te zorgen dat je ervoor terug blijft komen, omdat ze alleen verkopen wat je nodig hebt om je gezondheid te herstellen. Hoe slechter de conditie van je kunstmatige lichaam, hoe slechter de dobbelstenen worden behandeld aan het begin van elke beurt. Deze dobbelstenen dicteren alles – om bijna elk werk te doen, moet je de dobbelstenen gooien. Het resultaat is ofwel positief (met effecten zoals het vullen en voltooien van een objectieve balk), neutraal (misschien gebeurt er niets) of negatief (mogelijk energieverlies). Betere dobbelstenen vergroten de kans op een gunstige worp, en natuurlijk leiden slechtere dobbelstenen vaak tot negatieve uitkomsten.
Laat me je laten zien hoe een cyclus eruit zou kunnen zien om je te helpen dit beter te begrijpen: je bent goed vanmorgen, dus je wordt wakker met twee echt goede dobbelstenen, een middelgrote dobbelsteen en twee niet zo geweldige dobbelstenen. Om ervoor te zorgen dat je conditie morgen sterk is, moet je een missie voltooien in het station waarmee je meer spelvaluta bespaart. Je gooit dobbelstenen op middelhoog niveau omdat je niet veel geld nodig hebt – gewoon een behoorlijk bedrag. Je krijgt het geld dat je nodig hebt, dus ga je naar de dokter van het station om je gezondheid terug te krijgen. Je gaat nu naar een ander doel. Je helpt iemand een schip te repareren. Positief omrollen bevordert reparaties, maar negatief omrollen zorgt ervoor dat ze van een richel vallen en in de ruimte instorten. Het is dus belangrijk om positief of in ieder geval neutraal te rollen. Je gebruikt echt goede dobbelstenen om een positief resultaat te garanderen. Hoera!
U zult dan merken dat uw energie opraakt – als u uitgeput bent, begint u honger te krijgen, wat uw conditie of gezondheid schaadt. Dus ga je naar een eetkraam om je energie terug te krijgen. Je gebruikt de resterende dobbelstenen voor andere doelen en als al je dobbelstenen op zijn, heb je niets meer te doen. Dus je gaat naar huis en maakt de cyclus af. Je staat op en doet het keer op keer, met verschillende dobbelstenen, objectieve voortgangsdoelen en verschillende mensen om te ontmoeten en mee te werken.
Het is een redelijker mechanisme na een beetje draaien, en ik raad ten zeerste aan om het niet te zweten. Speel gewoon het spel en ze zullen allemaal op hun plaats klikken. En als dat gebeurt, word je beloond met een geweldig verhaal dat de stress van het proberen binnen de grenzen van het ruimtekapitalisme te blijven, het idee van zelf-eigendom en het concept om een nieuw leven te maken, naar voren brengt. de hand waarmee je bent behandeld, hoe zinloos het ook mag zijn.
Ik weet niet precies waar Citizen Sleeper naartoe gaat, maar ik ben geïntrigeerd door het uitgangspunt en het ontwerp van de gameplay. Het bevat prachtige kunst en wat ik ook de beste soundtrack van het jaar zou noemen, dus het is een bijzonder geweldige tijd om het te spelen. Als dit je niet overtuigt om het te proberen — houd er dan rekening mee dat het ook op Xbox Game Pass staat, dus als je al een abonnee bent, kost het uitproberen ervan alleen je tijd — ik zou nog steeds zeggen dat het een shooter is. Op papier zou ik niet zeggen dat Citizen Sleeper een Wesley-spel zou zijn, maar na vier uur spelen is dat alles wat ik wil spelen.
Citizen Sleeper is nu beschikbaar op Xbox Series X/S, Switch en pc.
Heb je Citizen Sleeper gespeeld? Vertel ons wat je denkt in de reacties hieronder!
“Tvaholic. Zombie-geek. Toegewijde reisbeoefenaar. Introvert. Gecertificeerde communicator.”