Brent's Maze: Familiespelletjesavond wordt serieuzer – Selma Times

Vorige week vertelde ik dat ik onze familiereünie in Ohio kon bijwonen. Het heette de Carlos E. Muncie Family Reunion en omvatte de reünie van de families van mijn moeder, Beverly, en haar zus/tante, Chris. Helaas konden we mijn overleden oom Ed en de familieleden van Al niet aanwezig laten zijn, omdat hun families in Florida wonen. Vanaf daar is het een lange reis over de Interstate 75, dus we begrijpen waarom ze er deze keer niet bij konden zijn.

Een van de dingen die onze familie en die van Chris deden, was spelletjes spelen. Mijn tante Chris had een pooltafel en een dartbord in de kelder, waar ik rondhing en beide spelletjes speelde met mijn neven en nichten.

Boven werden er altijd kaartspellen gespeeld. Het favoriete spel was meestal Rook, aangezien mijn neef Gary en zijn vrouw Kathy professionele spelers waren. En als je ze allebei verslaat, betekent dit dat je behoorlijk goed bent.

De bijeenkomst van dit jaar werd gehouden in de kerk van mijn neef Adriana, in het kindergedeelte. We hadden veel spellen om te spelen, van cornhole tot basketbal.

Aan tafel speelden we een groot spelletje Uno. Nu kan het spelen van een gewoon spelletje Uno behoorlijk lastig worden met deze set. Als je tussen Gary of iemand uit zijn groep komt te staan, staat je een lange nacht vol passen, dubbels en vieren te wachten. Er gaan zelfs geruchten dat iemand doodbloedde nadat een bepaald spel was afgelopen.

Dit spel was nog erger omdat mijn broer Jonathan een agressievere versie van het populaire kaartspel 'Uno No Mercy' meebracht. De reden dat het erger is, is omdat er grotere trekkaarten zijn dan zes of tien kaarten. Er zijn viervoudige trekkingskaarten met ingebouwde omkeringen. Er is zelfs een trekkaart die de volgende persoon oplegt en hem verplicht een kleur te kiezen om te tekenen, en hij moet doorgaan met tekenen totdat hij die kleur kiest. Hij moet al deze kaarten in zijn hand houden zonder ook maar één kaart te spelen. Ik ben geëlimineerd nadat ik deze kaart een paar keer heb gekregen. Er zijn kaarten waarmee je met één persoon van hand kunt wisselen of deze over de tafel kunt verplaatsen.

Zaterdag hadden we een grote game van deze versie van Uno, en de game duurde ongeveer een uur. De spelers deelden veel intense emoties in dat spel, omdat spelers dicht bij elkaar kwamen, maar dan moesten ze van hand wisselen met iemand anders. Of ze kregen een van die moordende trekkingen waarbij ze 10 of meer kaarten moesten trekken. Zodra je meer dan 25 kaarten hebt, verlies je.

Toen alles gezegd en gedaan was, had de jongere neef de overhand. Toevallig kreeg je de juiste kaarten op het juiste moment. Niemand kon de laatste kaart uit zijn hand spelen, maar één voor één vielen we allemaal als vliegen.

Degenen die zeiden dat ze een hekel hadden aan het spelen van dit spel, waren er waarschijnlijk stiekem dol op, maar ze vonden het gewoon verschrikkelijk om het spel te verliezen.

Ik beschouw deze momenten met familie graag als levenslessen. Spellen en het leven zijn niet altijd eerlijk. We moeten er zo goed mogelijk gebruik van maken. Als je verliest, moet je opstaan ​​en het opnieuw proberen. Dit is de enige manier waarop je beter kunt worden.

Maar toch hou ik nog steeds niet van verliezen.

Brent Mayes is uitgever van het Selma Times-Journal. U kunt contact met hem opnemen via de volgende e-mail: [email protected].